ตลอด 19 เดือนที่ผ่านมานับจากวันที่ผมได้ย้ายลงมาทำงานประจำที่กรุงเทพ ไม่มีวันใดที่ผมไม่คิดถึงบ้าน บ้านที่แสนอบอุ่น ตอนนี้บ้านเราอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากัน มีเพียงผมที่ต้องเร่มาหางานทำในกรุงเทพ เมืองหลวงที่กว้างใหญ่ ในเมืองไทย
งานประจำ งานออฟฟิต เป็นงานที่หลายต่อหลายคนต่างเบียดเสียดแย่งกันหา แต่จะมีซักกี่คนที่จะรู้ว่าทำงานแบบนี้มันอึดอัดสักแค่ไหน มันต้องแข่งขัน ต้องทำเวลา ต้องเหนื่อย ต้องลำบากใจ กว่าจะอยู่ในเมืองและสังคมแบบนี้ได้
การช่วยเหลือใครในสังคมนี้ ยากที่คุณจะได้ความช่วยเหลือจากคนคนนั้นคืน เพราะคนที่ได้รับการช่วยเหลือคิดเสมอว่า การช่วยเหลือของพวกเรานั้น พวกเราไม่ได้ต้องการสิ่งตอบแทนใดๆ เลยนอกจากคำขอบคุณ แต่จะมีสักกี่คน ที่จะคิดว่า เมื่อพวกเราช่วยเค้าแล้ว ต้องตอบแทนบุญคุณ ให้จงได้เมื่อพร้อม
เหนื่อยนะที่จะต้องแบกรับภาระ โดยการที่ต้องช่วยเหลือคนอื่น แล้วเราลำบาก ตอนที่เราลำบากคนนั้น เค้ามองเราเป็นยังไง เค้าเห็นใจเราบ้างมั้ย เพราะอย่างนี้สังคมจึงได้เน่าเฟะ หาที่สะอาดไม่มี
ความเบื่อหน่ายเริ่มเข้ามาครอบงำ เหมือนช่วงที่ผมอยู่บ้าน ไม่มีอะไรจรรโลงใจ ให้ได้ลิ้มรสชาติอันหอมหวานเลยสักนิด คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงยาย อยากกลับบ้านแล้ว...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น