หลังจากผมเขียนบทความ จั๊วหัว กล่าวเปิดบล็อกไปครั้งที่แล้ว วันนี้ผมจะมาเริ่มเรื่อง เข้าเรื่องกันเลยนะครับ เดิมทีเป็นคนต่างจังหวัด เป็นคนจังหวัด....... ผมเรียนจบชั้นมัธยมจาก ร.ร. ประจำจังหวัด และก็เต็ดเตร่ เข้ามาเรียนต่อมหาลัยในกรุงเทพ เพียงเพื่อ ความฝันที่ จะเป็นนักเตะสโมสร ค้าแข้ง และความฝันก็ไม่ได้อย่างที่ผมฝัน ผมวิ่งไล่หาความฝันอยู่ 2 ปี เพื่อสานฝันของตัวเอง และก็ไม่มีอะไรดีขึ้น จนแม่บอกกับผมว่า "เลิกเถอะลูก เรียนเถอะลูก" น้ำตาไหลครับ
หลังจากนั้นผมตั้งหน้า ตั้งตาเรียน เพียงเพื่อจบออกมาทำงานดี บริษัทดีๆ ระหว่างเรียนผมก็ทำงานเสริมบ้างเป็นบางครั้ง ในตำแหน่งลูกจ้าง ผมจบออกมาก็ยังเป็นลูกน้องเค้า นี่ก็ผ่านมา 5-6 ปีแล้ว ตำแหน่งเดิมคือลูกน้อง
จนมาวันนึงผมมานั่งดูสมุดบัญชี เงินเก็บไม่มีสักบาท แถมยังเป็นหนี้อีก จนมองว่าสังคมจอมปลอมนี้มันไม่ยั่งยืนแล้ว เงินเดือน 2 หมื่น หลายคนอาจจะบอกว่าเยอะลองมาแยกรายจ่ายผมมั้ยครับ
เงินเดือน 20000 บาท
- ค่าห้อง 4500 บาท
- ค่างวดรดมอไซด์ 4200 บาท
- ค่าโทรศัพท์ 1000 บาท
- ค่าบัตรเครดิต 4000 บาท
- ค่าน้ำมันรถ 1500 บาท ต่อเดือน
- เหลือนั้น ค่ากิน ค่าของใช้
เพราะเราเห็นคนอื่นมี เลยอยากมี ถ้าไม่มีก็ดูเราต่างจากคนอื่นนะผมว่า จะมองผมผมเองที่ฟุ่ยเฟือย ก็ใช่ แต่มองนั่งคิดอีกว่าแล้วเงินที่หามาได้เอาไปทำไรหมด
มีช่วงนึงที่ผมติดพนันบอล ต้องหาเงินจ่ายโต๊ะทุกวันอังคาร - ศุกร์ วันละ 1000 บาท แล้วจะไปไหนได้เพราะผมมันโง่ที่เข้าไปยุ่งกับมันเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น